Je kunt niet alles bewaren, echt niet.
In de afgelopen jaren hebben we heel wat spoorwegmusea bezocht en wat opvalt, is de ENORME berg roest die er soms staat. Wat bedoelen we dan? Nou dit dus….
En dan niet één locomotief… nee… rijen en rijen…. En er is zoveel dat er geen plek is om het overdekt te stallen. Want een hal kost geld en ruimte dat is er niet….
En we snappen prima dat er een wens is om alles op te knappen…….
Een ander probleem is dat (als je het al opgeknapt krijgt) het helaas(!) vaak niet eens meer de rails op mag in verband met gewijzigde beveiligingssystemen, veranderde techniek (spanning op de bovenleiding is verhoogd, om maar iets te noemen) of dat er inmiddels geen vrijwilligers meer zijn die de papieren hebben om ermee te mogen rijden of de kennis hebben hoe ze ermee kunnen rijden.
En nu komt de vraag…. wat gaan we hiermee doen? Wat we iedere keer bijna beschamend vinden zijn de verhalen van de meestal zeer enthousiaste vrijwilligers die alles op willen knappen. Ze bedoelen het allemaal erg goed, hebben we zelf ook jaren zo gedaan…. maar tja…. Snappen we prima dat “we” dat willen… maar tussen willen en kunnen zit een gat….. Ja, we snappen echt de liefde wel voor treinstel x of locomotief y, maar er zijn helaas(!) grenzen aan kennis, kunde, tijd en geld… helaas.
We zijn letterlijk duizenden locomotieven en rijtuigen tegen gekomen in al die jaren, de één nog rotter dan de ander, de ene nog unieker dan de andere, de ene vrijwilliger nog enthousiaster dan de andere… maar de roest stopt niet. Dus ergens gaat er wat mis….
Feit is nu eenmaal dat er maar zoveel vrijwilligers zijn en maar zoveel geld….. Dus al zouden er morgen 10x meer het aantal vrijwilligers komen dan dat er nu zijn…… dan nog is het geld er niet en zal er niet komen. Nooit.
Dat terwijl de opslag van al dat spul inmiddels ook letterlijk in de miljoenen loopt….. Veel verenigingen huren de grond waarop hun museum zich bevindt. En die huur liegt er soms niet om. En die huur gaat maar door, ieder jaar weer. Sommige verenigingen die we tegen zijn gekomen in al die jaren betalen tonnen per jaar(!) alleen voor de huur van de sporen waar letterlijk schroot op staat… wat ze ooit nog willen gaan opknappen. Maar door tekort aan geld en mensen komt het er al tientallen jaren niet van.
Zelfs aan het bijhouden van alles wat er staat (dus laat staan opknappen) komen ze niet toe. Geen geld, geen tijd. En niet een beetje geld te kort, bakken geld tekort om dit allemaal op te knappen. En dan de vrijwilligers zelf…..
Die vrijwilligers zelf moeten de tijd die ze gezamenlijk hebben weer verdelen over soms letterlijk honderden objecten…. en dat kan niet. Dus ook daar zien we het stevig mis gaan…. zaken worden matig (voorzichtig uitgedrukt) opgeknapt met een kwast…. en de roest eronder blijft gewoon doorgaan. Vrijwilliger x vindt locomotief y wel erg leuk en stopt daar zijn tijd in, een andere vrijwilliger steekt zijn tijd weer in iets heel anders en niets komt klaar. Nooit. Ze willen allemaal graag, begrijp ons niet verkeerd. Maar als je geen geld krijgt om iets op te knappen (omdat het geld er simpelweg niet is) ga je er nooit komen. Nooit.
Want als er al iets klaar komt… zijn er in de tussentijd een veelvoud opknapklussen bijgekomen waardoor de netto achterstand alleen maar oploopt…. Dus ja, hoera…. locomotief x rijdt weer, maar de locomotieven a,b,c,d,e,f,g,h,i,j,k,l,m,o….. zijn in de tussentijd zover achteruit gegaan dat je die nooit meer goed krijgt…
Dus…. wat te doen……? Het trieste, maar enige juiste antwoord naar ons idee….
Slopen. Ja, op dat antwoord zat niemand te wachten, maar toch is dat het antwoord. De opslag van al dat spul kost geld wat er niet is, de vrijwilligers worden “verbruikt” terwijl ook daar geen overschot aan is, ruimte om het geconserveerd op te slaan is er niet en kost ook geld wat er ook niet is.
Dus stel….. je maakt de vervelende keuze om een enorme berg spul af te voeren….
Verkoop het voor de schrootwaarde (en als je al die tonnen optelt staat er dus inmiddels voor miljoenen aan schroot letterlijk weg te roesten tot stof), maak die sporen leeg en verbruik zo minder ruimte. Maak daarmee ook vrijwilligers vrij die de tijd nu gerichter kunnen inzetten. En zie… dan heb je na het maken van vervelende keuzes (wat gaat er definitief weg en wat krijgt er echt een kans) een betere basis voor het behoud van spullen dan nu. Want zoals het nu op veel te veel plekken gaat… is het echt kansloos.
En als al dat roest weg is, fondsen en mensen zijn vrijgemaakt… is er een kans om weer wat moois ervan te maken.
En wellicht heeft je eigen vereniging al die keuzes al wel gemaakt. Hulde! Nu de rest nog… want iedere vereniging die die (soms vervelende) keuzes niet maakt, slurpt wel vrijwilligers op die nergens anders dan die tijd kunnen spenderen. En ze verbruiken fondsen die jullie club goed had kunnen gebruiken, waarbij het geld nu soms letterlijk weg wordt gegooid. Met miljoenen tegelijk.. In en in triest… En ja: “weg is weg” klopt helemaal…. maar zoals het nu gaat…. verdwijnt het ondanks enorme inzet van alle vrijwilligers en geld…. toch richting de stofhoop….. Dus… maak een keuze en afvoeren wat niet meer te redden is. Weg ermee, maak er geld van en doe daar iets nuttigs mee. Want dit… gaat nooit meer iets worden en kost geld wat er niet is en brandt je vrijwilligers op.
Zouden we zelf niet alles graag gered willen hebben van de hoogovens? Emotioneel gezien: Ja. Maar realistisch gezien is er helaas een verschil tussen bergen met wensen en de bergen met spullen die nu letterlijk tot stof staan te vergaan en ook op die manier wel tijd en geld kosten wat er helaas(!) niet is en niet zal komen. (en ja, we zijn zelf al vrijwilliger voor verschillende doelen, stoppen er zelf ook al voldoende geld in dus dat argument “wat doe je zelf dan” is bij deze ook op de schrootplaats belandt)
